Magda Michielsens noteerde het volgende over De zomer van 1939:
Wat een mooi boek. Het idee alleen al is goud waard. Op z'n Portillo's.
De zomer van 1939 eindigde de dag dat mijn broer werd geboren. Het is een zomer waar ik veel heb over gehoord in mijn jeugd. Bijvoorbeeld dat hij warm was, en dat mijn moeder dus tijdens haar zwangerschap veel tomaten uit de tuin had gegeten. En dat mijn vader pas drie dagen na de geboorte van mijn broer opdook omdat hij in paniek op de vlucht was geslagen vanwege de mobilisatie.
Ik heb het boek meteen uitgelezen. Alle kadertjes heb ik in de juiste volgorde tot mij genomen. Bastogne heb ik gelezen, omdat het jullie vertrekpunt is.
La Roche heb ik nog niet gelezen omdat het mij na de reis door Vlaanderen even niet interesseerde. Blankenberge, Brugge, Brussel, Gent en Antwerpen ken ik goed. Ik heb dus gespeurd naar herkenningspunten en heb ze gevonden. Ik heb mij gerealiseerd dat mijn moeder in 1939 enkel Antwerpen kende. In de andere plaatsen was ze toen nog nooit geweest.
Het had allemaal meer mogen zijn: meer over 1939, meer geschiedenis, meer over belangrijke plaatsen en beelden uit de verschillende steden, meer mensen, meer over de taal van toen en nu.
Dat zeg ik uit enthousiasme, niet omdat ik op mijn honger ben blijven zitten. Op elke hoek van de straat zie je als lezer de vaardigheid en de elegantie van de romanschrijver, de nieuwsgierigheid van de journalist en het speelse van de columnisten samengebundeld. In de inleiding lees ik dat jullie je voor dit boek scheel geresearcht hebben. Dat wil ik graag geloven. Wat een plezier, en wat een werk moet het geweest zijn. De overvloed is op meesterlijke wijze gestript tot een document dat inspireert.
Het bevreemdt mij dat het zo lastig was om mensen te vinden die de zomer van 1939 bewust hebben meegemaakt. Als je het even uitrekent is het logisch, maar ik was zo gewend dat alle volwassenen om mij heen de mobilisatie en de oorlog hadden meegemaakt. Voorbij. Verdwenen.
Van de scene aan de receptie van de Billard Palace werd ik droevig. Het is een gebouw van vele verhalen voor mij, maar uiteraard weet de hotelchef van niets. En het interesseert hem ook niet. Aan de overkant, in de kantoren van de Zoo is het nauwelijks anders. Jullie belangstelling voor de details van 1939 temperen de melancholie.
Ik hoop dat het boek onder veel kerstbomen terecht zal komen. Proficiat, ik vind het prachtig.
Comentários